Post absolutny (suchy post)

Szczerze polecam Ci zakup ebooka dr Filonova: “20 pytań i odpowiedzi na temat postu suchego” tutaj: https://dryfasting.info - znajdziesz w nim wszystkie potrzebne informacje na temat suchego postu. Ja też tak zrobiłem i nie żałuję. 

Poniżej znajduje się więcej informacji na temat tej książki (źródło: dryfasting.info)

Pionierskie badania nad leczniczymi właściwościami suchego postu rozpoczęły się w Rosji w latach 80. XX wieku.  W tym czasie w kraju istniały już grupy lekarzy, którzy z powodzeniem stosowali mokry post w swojej praktyce.  Wszyscy byli uczniami profesora Jurija Nikołajewa, założyciela radzieckiej szkoły postu terapeutycznego.  Psychiatra Jurij Nikołajew (1905-1998) odkrył post jako metodę leczenia w latach pięćdziesiątych XX wieku, kiedy pracował w szpitalu z pacjentami cierpiącymi na schizofrenię.  Pewnego razu, wbrew przyjętej praktyce, nie uciekał się do przymusowego karmienia pacjentów odmawiających jedzenia i stwierdził, że odmowa jedzenia przynosi zauważalny pozytywny wpływ na objawy choroby.  W 1960 roku Jurij Nikołajew obronił rozprawę doktorską na temat skutków mokrego postu u chorych na schizofrenię i kontynuował rozwój tej metody, stosując ją w leczeniu innych chorób.  Dzięki swojemu entuzjazmowi i pozytywnym wynikom udało mu się zainspirować nową metodą wielu lekarzy i zyskać wsparcie Ministerstwa Zdrowia ZSRR.  Uznanie postu mokrego za metodę leczenia przez tak konserwatywny instytut jak Ministerstwo Zdrowia spowodowało, że metoda ta osiągnęła nowy poziom rozwoju.  Kilka szpitali w różnych miastach radzieckich otworzyło oddziały postów terapeutycznych.

Od 1969 roku Ministerstwo Zdrowia zaczęło okresowo wydawać wytyczne dla lekarzy dotyczące stosowania postu w leczeniu chorób neuropsychiatrycznych, nadciśnienia tętniczego, astmy oskrzelowej i chorób układu trawiennego.  Lekarze zajmujący się badaniami medycznymi zaczęli publikować prace naukowe oraz bronić prac kandydackich i doktorskich na ten temat.

W latach 1960-2010 obroniono łącznie 84 prace doktorskie na temat postu terapeutycznego w następujących obszarach:

• pulmonologia – 19
• kardiologia – 19
• neurologia i psychiatria – 18
• gastroenterologia – 10
• fizjologia i patofizjologia – 10
• hematologia – 3
• dermatologia – 2
• endokrynologia – 1

Spośród wszystkich tych tez dwie poświęcone były postowi suchemu.  Pierwszą z nich jest praca Walerego Zakirowa (1990), w której metodą głodówki stosuje się w leczeniu chorych na astmę oskrzelową w skomplikowanych przypadkach, gdy współistnieją patologie narządów wewnętrznych.  Autor porównał skuteczność leczenia takich pacjentów lekami (225 osób) ze skutecznością leczenia głodówką mokrą (120 osób) oraz kombinacją postu suchego i mokrego (30 osób).  Post suchy trwał 3 dni.  Na podstawie wyników oceny stanu pacjenta przed i po leczeniu autor wyciągnął następujące wnioski: post jest skuteczniejszy w leczeniu astmy oskrzelowej niż tradycyjne leki, suchy 3-dniowy post jest dobrze tolerowany przez pacjentów i może skrócić całkowity czas trwania choroby, gdy stosuje się kombinację postu suchego i mokrego (see details).

The author of the second Ph.D. thesis on the subject of dry fasting is . His work was commissioned by one of the military departments, which was interested in the problem of human survival in the absence of food and drink. Igor Khoroshilov studied the condition of a group of volunteers who conducted a 3-day dry fast in a pressure chamber, which served to create a controlled external environment. Before and after fasting, the members of the group evaluated the state of the cardiovascular, digestive, urinary systems, investigated the state of protein, carbohydrate, lipid and water-mineral metabolism, studied changes in the neurohumoral regulation of the body. Based on the data, the researchers concluded that none of the bodily systems suffer from a 3-day dry fast.

Autor drugiego doktoratu na temat postu suchego to Igor Khoroshilov (1994).  Jego pracę zlecił jeden z wydziałów wojskowych, który interesował się problemem przetrwania człowieka w przypadku braku jedzenia i picia.  Igor Khoroshilov badał stan grupy ochotników, którzy przeprowadzili 3-dniowy post suchy w komorze hiperbarycznej, która służyła stworzeniu kontrolowanego środowiska zewnętrznego. Przed i po poście członkowie grupy oceniali stan układu sercowo-naczyniowego, pokarmowego, moczowego, badali stan metabolizmu białek, węglowodanów, lipidów i wodno-mineralnego, badali zmiany w regulacji neurohumoralnej organizmu.  

Na podstawie danych naukowcy doszli do wniosku, że żaden z układów organizmu nie ucierpi z powodu 3-dniowego postu suchego.

Uwaga!  Wniosek o bezpieczeństwie 3-dniowych postów suchych nie oznacza, że ​​nie można sobie zrobić krzywdy przeprowadzając taki post.  W wywiadzie, którego łaskawie udzielił nam dr Choroszyłow w 2019 roku, zauważył, że podczas samego postu (zarówno suchego, jak i mokrego) przypadki poważnych problemów zdrowotnych zdarzają się niezwykle rzadko, ale mogą wystąpić po poście, podczas nieprawidłowego wyjścia.

Dr Choroszyłow nie był zadowolony z wniosku, że suchy post jest nieszkodliwy;  był zainteresowany, czy było to korzystne. Twierdzącą odpowiedź na to pytanie uzyskał w trakcie tej samej pracy prowadzonej w warunkach klinicznych, gdzie pacjentów już przechodzących kurs postu wodnego poddawał krótkiemu postowi suchemu (1-3 dni).  W zakończeniu swojej rozprawy doktorskiej znajduje się lista chorób, w przypadku których autor zaleca post łączony (suchy, a następnie mokry).(see details)

Obecnie często można usłyszeć, że jeden dzień postu suchego jest tak samo skuteczny jak trzy dni postu na wodzie, jednak nikt nie podaje pierwotnego źródła tej informacji.  Z przyjemnością informujemy, że pierwszym, który złożył to oświadczenie, był dr Khoroshilov w 1994 roku.

Prace Zachirowa i Khoroszyłowa, które udowodniły bezpieczeństwo i skuteczność suchego postu, stanowiły podstawę naukową, która pozwoliła praktykom z większą pewnością stosować tę metodę w leczeniu pacjentów.  Wielki wkład w jego rozwój wnieśli LA Schennikov, wiceprezes Lavrova i SI Filonov, którzy niezależnie rozpoczęli eksperymenty z postem bez wody w latach 90. XX wieku, stopniowo zwiększając czas trwania postu oraz poszerzając listę wskazań i przeciwwskazań.  Ministerstwo Zdrowia nie przekazywało jeszcze wówczas lekarzom oficjalnych zaleceń dotyczących stosowania postu suchego, zatem entuzjaści prowadzili swoją pracę z pacjentami w większości samodzielnie, na własne ryzyko, podobnie jak naturopaci.  Efektem pracy tych lekarzy było ogromne doświadczenie, jakie zgromadzili w prowadzeniu postów suchych i wypracowane metody ich wykonywania.  Każdy z nich miał określoną metodę, nieco różniącą się od pozostałych.  Czas postu zależał od stanu pacjenta i wynosił od 7 do 11 dni.

Pierwszym lekarzem, który został oficjalnie uznany za swoją metodę, był LA Szczennikow.  W 1993 roku uzyskał patent na Metodę rehabilitacji ciała obejmującą post suchy trwający od 7 do 11 dni.  

Celem metody jest „oczyszczenie organizmu z produktów niepełnej przemiany materii, przywrócenie stanu odporności organizmu, zwiększenie jego odporności na czynniki zewnętrzne, wyeliminowanie konieczności leczenia farmakologicznego, zapobieganie i eliminowanie zaburzeń w organizmie człowieka”.

Przed przyznaniem patentu metoda Szczennikowa została przetestowana przez państwową komisję ekspertów na grupie pacjentów liczącej 20 osób.  Do tej grupy zaliczały się osoby w wieku od 20 do 63 lat cierpiące na nadciśnienie, osteochondrozę, choroby układu krążenia, raka płuc, astmę oskrzelową, chorobę kamicy nerkowej, niestrawność, wrzód żołądka, żylaki, zaburzenia metaboliczne, przewlekłe choroby laryngologiczne, osłabienie i zanik procesów immunoprotekcyjnych , mięśniaki macicy.

Na zakończenie tego eksperymentu komisja ekspercka potwierdziła istnienie wyraźnego pozytywnego wpływu suchej głodówki na stan zdrowia 18 z 20 pacjentów.  Komisja zaleciła stosowanie metody Schennikowa w celu poprawy zdrowia szerokiego grona osób.  Wreszcie w 2005 roku Rosyjskie Ministerstwo Zdrowia uwzględniło metodę suchego postu w swoich Wytycznych dotyczących leczenia.  Stosowanie tej metody, zgodnie z zaleceniami Ministerstwa, ograniczone jest do 3 dni.

O autorze

60 lat temu radziecka Syberia była zdumiewającym połączeniem starożytnego, archaicznego świata i najnowszych technologii, które rościły sobie pretensje do międzynarodowej wyższości.  Szczególnie dotyczyło to medycyny, która w dużych miastach trzymała się zaawansowanych standardów leczenia i była prawie nieobecna w odległych, uciskanych wioskach, gdzie staroobrzędowcy leczyli się nawzajem unikalnymi metodami, o których mieszkańcy miast nigdy nie słyszeli.  To na styku światów i epok talent często rodzi się i objawia, ponieważ spokojna atmosfera wyważonej egzystencji jest dla niego destrukcyjna.

Siergiej Filonow urodził się w rodzinie lekarzy w małym miasteczku zagubionym na zboczach gór Ałtaj w zachodniej Syberii. Tam, w Ałtaju, wciąż pokutuje przekonanie, że gdzieś w okolicy znajduje się wejście do mistycznej krainy Szambali, magicznej krainy błogości, której bezskutecznie poszukiwano od wielu wieków.  Świat medycyny był równie tajemniczy i obiecywał tyle radości z odkryć Siergiejowi Filonowowi, młodemu studentowi Ałtajskiego Instytutu Medycznego.  Bliski kontakt z ziemią, tradycjami ludów syberyjskich i praktykami leczniczymi staroobrzędowców dały mu intuicyjne poczucie, że człowiek sam jest naturalną apteką, że posiada wszystko, co potrzebne do leczenia wszelkich chorób;  wystarczyło, aby te naturalne leki zadziałały na korzyść organizmu, przy użyciu trudu, cierpliwości i siły woli.  Patrząc wstecz, wydaje się, że do pomysłu stosowania postu suchego Siergiej Filonow wpadł w wyniku serii przypadkowych spotkań z różnymi ludźmi, takimi jak pacjenci, którzy wyleczyli się postem, czy sławni wówczas eksperci medyczni, którzy byli entuzjastycznie nastawieni do postu i włożyli wiele wysiłku w zachęcanie do jej przyjęcia przez oficjalną medycynę.

Innym czynnikiem wpływającym na to była jego praca w uzdrowisku Goryachinsk nad brzegiem jeziora Bajkał, gdzie Siergiej i współpracownicy otworzyli w 1990 r. ośrodek terapeutyczny. W tamtych latach, pomimo nadmiernej regulacji charakterystycznej dla wszystkich dużych obiektów, medycyna radziecka czasami bardzo szybko reagowała na leczenie i nowe trendy.  Dlatego lekarze zainteresowani tego typu praktykami mogli otwierać takie oddziały w państwowych zakładach medycznych na terenie całego kraju.  Post dawał dobre rezultaty.  

Pozwalał pokonać astmę, nadciśnienie, zapalenie stawów, z powodzeniem był stosowany w leczeniu schizofrenii.  Ale Siergiej nie był usatysfakcjonowany: czasami choroba pacjenta ustępowała tylko na jakiś czas, a po wyjściu z postu część objawów wracała.  Jak można wzmocnić efekt terapeutyczny mokrego postu?

Pierwszy dłuższy, pięciodniowy suchy post Siergieja nastąpił po jego upadku do przerębli lodowej podczas zimowych połowów i późniejszym ostrym zapaleniu zatok czołowych (zapalenie zatoki czołowej).  Siergiej nie był nowicjuszem w stosowaniu mokrego postu, sam pościł i leczył pacjentów z zapaleniem zatok i zapaleniem zatok czołowych za pomocą mokrego postu, ale efekt terapeutyczny uzyskał dopiero po dziesiątym dniu. Tym razem postanowił sam spróbować suchego postu.  Okropne bóle głowy towarzyszące zapaleniu przedsionków ustąpiły piątego dnia.  To, co najbardziej uderzyło Siergieja, to krótki czas uzyskania efektu terapeutycznego.

Rozpoczęcie stosowania suchego postu u pacjentów było psychologicznie trudne.  Podczas studiów na lekarza Siergieja uczono, że bez wody człowiek może przeżyć tylko 3-5 dni, po czym grozi nieuchronna śmierć… 

Jego pierwszy pacjent, T., który przeszedł post suchy, cierpiał na przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego.  T. rozpoczął od 14-dniowego mokrego postu. Podczas postu choroba wydawała się ustępować, ale potem powróciła.

Rozumowanie Siergieja było następujące: zapalenie gruczołu krokowego jest w zasadzie procesem zakaźnym, wszelkie czynniki zakaźne lubią rozmnażać się w wodzie, a każdy proces zakaźny powoduje obrzęk.  Jeśli nie będzie wody – nie będzie obrzęku.

T. bardzo poważnie traktował leczenie i doceniał argumenty i uzasadnienie postu suchego.  Przeszedł przez pięć dni postu suchego, a następnie pięć dni postu mokrego.  Post ten miał znacznie silniejszy efekt niż poprzedni 14-dniowy post mokry.  Dokładnie rok później T. ponownie zwrócił się o poradę i oświadczył, że nie będzie już przeprowadzał mokrych postów.  Stwierdził też, że bardzo podobał mu się efekt suchego postu i że w tym roku nie było żadnych zaostrzeń.  Tym razem przeprowadził siedmiodniowy suchy post.  Następnie T. często dzwonił i powtarzał, że jest bardzo zadowolony z wyników.

Następnie Siergiej i jego współpracownicy zaczęli stopniowo wprowadzać u pacjentów w ośrodku Goryachinsk posty suche trwające od 3 do 5 dni.  Jedna z nich trwała aż 7 dni, a efekt był wspaniały.  Ale w tym momencie Siergiej oczywiście nadal bał się prowadzić suchy post z pacjentami dłużej niż siedem dni.

Spotkanie Siergieja z jednym z założycieli rosyjskiej szkoły postu suchego Leonidem Schennikowem, które odbyło się w 1994 roku na konferencji terapeutycznej na temat postu w Republice Buriacji, stało się impulsem do wydłużenia czasu trwania postu.  Leonid był wyjątkową osobą, tradycyjnym uzdrowicielem z ogromnym doświadczeniem w praktyce suchego postu, którego pacjenci pościli przez 11 dni.  Spotkanie ze Szczennikowem i interakcje z jego pacjentami zainspirowały Siergieja.  Po powrocie do Ałtaju sam podjął dziesięciodniowy post, spędzając go na koniu, a nie w łóżku.  Wtedy w końcu zdał sobie sprawę, że długotrwałe suche posty można prowadzić tylko na łonie natury, najlepiej w górach i w pobliżu górskich rzek.  Miasta i szpitale raczej nie nadają się do tego procesu.

„Wtedy zdecydowałem się wypróbować na pacjentach długotrwałe posty.  Mój pierwszy pacjent, który pościł przez 9 dni, cierpiał na reumatoidalne zapalenie stawów.  Rezultat postu był doskonały.  Następnie metodą prób i błędów doszedłem do wniosku, że maksymalny efekt terapeutyczny suchego postu występuje dokładnie w 9. dniu. W moich książkach też wspominam o okresie 10 lub 11-dniowym, ale praktyka pokazuje, że szczyt przypada na 9. dzień.  Niemniej jednak przekonuję moich pacjentów, aby zdecydowali się na post trwający 10–11 dni, ponieważ kryzys może rozpocząć się 9 dnia i trwać dzień lub dwa.  Podczas tego kryzysu następuje maksymalny efekt terapeutyczny i jeśli go nie pokonasz, nie możesz wyjść z postu.

Unikalne doświadczenie, jakie Siergiej Filonow zdobył w ciągu 25 lat pracy z pacjentami, dzieli się w swoich książkach.  Książki te są napisane raczej dla wszystkich entuzjastów postu, którzy mogą chcieć wypróbować jego metodę, a nie dla ekspertów od postu.  Każdy musi pamiętać: post suchy to potężne narzędzie, które w nieudolnych rękach może być niebezpieczne.  Jeśli zdecydujesz się z niego skorzystać, przeczytaj uważnie książki do końca i nie zapomnij skonsultować się z lekarzem.

O wydawcy i redaktorze

Vera Giovanna Bani urodziła się w 1964 roku w mieście Treviso w północnych Włoszech, a po ukończeniu studiów wyższych w zakresie języka i literatury rosyjskiej przeprowadziła się do Moskwy, przez wiele lat związując swoje życie z kulturą rosyjską.  Zaraz po przeprowadzce zainspirowała ją do przetłumaczenia książek rosyjskich pisarzy, którzy ją urzekły, nawet jeśli autor był mało znany w samej Rosji lub zapomniany przez rodaków.  Natrafiwszy na taką książkę, Vera zabrała się za poszukiwania włoskich wydawców, co czasami trwało dłużej niż samo tłumaczenie.

Vera zapoznała włoskich czytelników między innymi z sześcioma książkami rosyjskiego pisarza Vadima Zelanda na temat Transerfingu, filozoficznej doktryny równoległych rzeczywistości, którą każdy może zastosować w swoim życiu.  To nauczanie zahipnotyzowało Verę i udało jej się znaleźć zainteresowanego wydawcę.  Dzięki jej znakomitym tłumaczeniom idea Transerfingu stała się popularna w całych Włoszech: nauczanie szybko zyskało rzeszę fanów, uruchomiono szkolenia, a nawet pojawili się naśladowcy.  Podobnie było z „400 Anni di Inganni” N. Fomenko i G. Nosowskiego, książką o tajemnicach skrywanych przez współczesną chronologię.  Entuzjazm tłumacza wobec tematu przełożył się na samo tłumaczenie, a w takich przypadkach rezultaty pracy zawsze noszą szlachetne piętno osobowości tłumacza.

Zarówno Związek Radziecki, jak i Rosja nadal skrywają w sobie całą warstwę wybitnych pisarzy i myślicieli, których czytelnicy na Zachodzie nie są zaznajomieni.  Niewielu z tych autorów udaje się uniknąć zapomnienia – główni wydawcy wolą nie ryzykować, podejmując się współpracy z nieznanymi autorami.  Aby dać im szansę, Vera wraz z osobami o podobnych poglądach uruchomiła niezależne, małe wydawnictwo – projekt Siberika.

Pierwszym autorem, którego książki zostały przetłumaczone na język włoski przez to wydawnictwo, był dr Siergiej Filonow.  Jest lekarzem z unikalnym doświadczeniem w prowadzeniu grupowej postu suchego z pacjentami, napisał na ten temat dwie książki – w latach 2008 i 2015. Zostały one wydane przez małe wydawnictwo na Syberii i pozostały niemal niezauważone przez ogół rosyjskiej opinii publicznej: w nich latach kraj był zaangażowany w budowanie relacji rynkowych, wzrosło zainteresowanie gospodarką, a zanikał zdrowy tryb życia.

Vera uwierzyła w Siergieja Filonowa, w wartość jego książek i rozpoczęła trudną pracę łączenia dwóch dzieł w jedno, poprawiania błędów w tekście, sprawdzania faktów i tłumaczenia na język włoski.  Efektem tej pracy była 680-stronicowa monografia „Digiuno secco.  Gli ultimi sviluppi della digiunoterapia in Russia”, która ukazała się w 2017 roku. Najprzyjemniejszą rzeczą, jaka potem nastąpiła, było uznanie ze strony włoskich czytelników, którzy pisali listy, dziękowali, chodzili na post z Siergiejem do Ałtaju, uczestniczyli w zbiorowych praktykach suchego postu, które Siergiej zaczęto przeprowadzać nie tylko w Ałtaju, ale także w Europie od 2019 roku. Początkowo praktyki te były prowadzone ze względu na zainteresowanie entuzjastów postu z Włoch, a następnie zaczęli dołączać do nich pacjenci z innych krajów.

W odpowiedzi na falę zainteresowania, która nastąpiła po opublikowaniu monografii, w ramach projektu Siberika powstała nowa książka na temat postu suchego, w której przedstawiono podstawowe założenia tej metody w formie pytań i odpowiedzi.  Pod koniec 2019 roku ukazało się w języku angielskim pod tytułem „Siergiej Filonow, 20 pytań i odpowiedzi na temat suchego postu”.

Prezentacja materiałów w formie pytań i odpowiedzi ma na celu w pewnym stopniu uprościć percepcję czytelnika, nie pomijając żadnego istotnego aspektu.  Nowa książka zawierała cały istotny materiał na ten temat, skompresowany w objętości 282 stron.  Celem książki jest przekazanie wszystkim zainteresowanym wszechstronnej wiedzy praktycznej dotyczącej samodzielnego prowadzenia postu suchego.  Zawiera szczegółowe instrukcje dotyczące przygotowania, prowadzenia i wychodzenia z postu, a także szczegółowe opisy różnych zastosowanych schematów.

Projekt Siberika jest wdzięczny dwóm niezwykłym tłumaczom, Yanie Solominskiej i Francesce Morgante, dzięki którym powstała ta książka.

Posłowie do pierwszej w Europie zbiorowej praktyki suchego postu prowadzonej przez doktora Filonowa 
(BioenergyResort, Salinera Strunjan, Słowenia, 29 czerwca 2019 – 13 lipca 2019)

13 lipca w Strunjan (Słowenia, niedaleko granicy z Włochami) zakończyła się 14-dniowa praktyka postu suchego, która pod wieloma względami odmieniła życie jej uczestników.

Przez pierwszy tydzień pogoda była gorąca i niesprzyjająca do postu suchego, co bardzo nam (organizatorom) przeszkadzało.  Jak się jednak okazało, tylko my byliśmy nieprzygotowani na palące słońce, podczas gdy wielbiciele postu z Włoch, Francji i Szwajcarii, którzy stanowili większość naszej grupy, czuli się wspaniale.  Kolejne dni były już przyjemniejsze, pogoda umiarkowana i wietrzna, co ułatwiło nam odstąpienie od postu i rozpoczęcie przyjmowania pokarmu.

Doktor Filonow, który zwykle ćwiczy w znacznie chłodniejszych warunkach gór Ałtaj, wielokrotnie wyrażał swój podziw dla wytrzymałości członków naszej grupy. Stwierdził, że w takim upale rosyjscy pacjenci praktykujący post z trudem powstrzymywaliby się od jedzenia i picia przez 9 dni i ogólnie był mile zaskoczony wytrwałością, determinacją i ciekawością wszystkich uczestników.

Ośrodek Salinera z dużym parkiem, apartamentami i hotelem niemal całkowicie zaspokoił nasze potrzeby.  Mówię „prawie całkowicie, bo powierzchnia mieszkania znajdowała się na wzniesieniu z widokiem na park, a kilkukrotne w ciągu dnia wchodzenie po schodach do mieszkania, w którym odbywały się masaże, czy do domu po spacerowym odpoczynku w ogrodzie było dość męczące dla praktykujących post, zwłaszcza w najbardziej stresujące dni praktyki.  Być może był to największy mankament, którego można było w przyszłości uniknąć, wybierając pokoje hotelowe, które znajdują się niżej na wzgórzu i są łatwo dostępne z plaży i parku.

Metoda oczyszczania, przywracania funkcjonalności i leczenia organizmu doktora Filonowa łączy suchy post z codziennymi zabiegami przyspieszającymi oczyszczanie organizmu.  Najważniejszym z tych zabiegów jest masaż punktów spustowych oraz masaż miodowy brzucha, pleców, ramion, nóg, szyi, głowy i jamy ustnej.  Pomimo tego, że ten masaż wcale nie jest relaksujący, wszyscy byli usatysfakcjonowani i nikt nigdy nie narzekał na czasami bolesne manipulacje wykonywane przez doświadczone ręce potężnego Andrieja, siostrzeńca Siergieja Filonowa, samego lekarza i jego córek Nastyi i Olgi .  W godzinach 9:00 – 19:30 w gabinetach masażu panowała wyłącznie praca: żadnej medytacyjnej muzyki, żadnych aromatów i kadzideł, tylko stała interakcja w czterech językach (rosyjski, włoski, francuski i angielski), niezbędna do instruowania i komunikowania się z pacjentami, i nieuniknione zapachy krążących toksyn opuszczających organizm.  Niezbyt przyjemnie, ale bardzo skutecznie.  

Dzięki temu holistycznemu podejściu wielu było świadkami małych cudów, które wydarzyły się już w krótkim czasie praktyki: po 7-dniowym poście ktoś odkrył brak wyczuwalnego wcześniej tłuszczaka pod pachą, ktoś inny zauważył zastąpienie przepukliny pachwinowej, jeszcze inny badany zaczął normalnie chodzić po kilku miesiącach bardzo ograniczonej sprawności ruchowej, zdumiony, że może przejść 14 km trasą Portoroz – Strunyan i z powrotem.  U jednego pacjenta szumy uszne znacznie się zmniejszyły, u pozostałych zaobserwowano zmniejszenie obrzęku jamy brzusznej i dyskomfortu w przewodzie pokarmowym….  Wszystko to było małą, szybką poprawą, będącą reakcją organizmu na post.  Maksymalny efekt, jak twierdzi lekarz, będzie zauważalny po trzech tygodniach od zakończenia praktyki.

Poszczący pacjenci z entuzjazmem podchodzili także do innych zabiegów – radiestezji w lodowatej wodzie i hirudoterapii. Nawet najbardziej uprzedzeni ludzie od razu zaprzyjaźnili się z pijawkami – małymi stworzeniami, które służą człowiekowi od setek lat, a o których medycyna w ostatnich dziesięcioleciach niemal zapomniała.  Po zabiegach prawie wszyscy nasi pacjenci zdecydowali się zabrać swoje pijawki do domu, co sprawiło nam ogromną przyjemność.  Resztę sami wypuściliśmy w jednym z kanałów miasta Treviso, życząc im długiego życia i dziękując za pomoc.

Dołożyliśmy wszelkich starań, aby ta pierwsza w Europie praktyka suchego postu według metody doktora Filonowa była niezapomniana i mam nadzieję, że nam się to udało.  Za kulisami działo się wiele stresujących sytuacji, co spowodowało kryzys nadciśnieniowy, który mocno mnie ograniczał w ostatnich dniach (musiałam opuścić niektóre wieczorne sesje), ale ogólnie powiedziałabym, że wszyscy byli zadowoleni z naszej praktyki.

Wyrażam głęboką wdzięczność pracownikom ośrodka Salinera, którzy czasami musieli nas znosić:);  moja koleżanka i anioł stróż Elena Kuzmich, która podzieliła się ze mną całym obciążeniem pracą i bez której nigdy nie byłabym w stanie ukończyć praktyki;  – Eric, Maria Theresa, Angelica, Fabrizio, Italo i Paolo, którzy oddali nam do dyspozycji swoje samochody, narzędzia i swój czas;  – wszystkim uczestnikom za zaangażowanie i umiejętność współpracy, jaką wykazali;  – i oczywiście znakomita ekipa doktora Filonowa, któremu udało się oczarować i zyskać szacunek całej naszej grupy oraz tych, którzy dołączyli do nas później;  Mamy nadzieję, że w przyszłym roku uda nam się powtórzyć tę przygodę.

Życzę wszystkim szczęśliwego lata
Vera Giovanni Bani
20 lipca 2019 r

Nasza pierwsza grupowa praktyka suchego postu w Słowenii w 2019 r (opinia: Elena Kuzmich, współorganizatorka)

Gdyby przed wyjazdem do Słowenii ktoś zapytał przyszłych uczestników naszej zbiorowej praktyki suchego postu, dlaczego zamierzają narażać swoje ciała na taki stres, z pewnością odpowiedziałby: „To będzie nowe, interesujące doświadczenie”.  W zasadzie jak każdy uczestnik wydarzenia, do którego nie każdy jest stworzony, a które wystawia Ducha i Ciało na poważną próbę.  Podobnie jak maraton lub wspinaczka górska w rozrzedzonym powietrzu.

Przed wyruszeniem do Słowenii zatrzymałem się przy Nikołaju Cudotwórcy, który spoczywa w małym kościele w miejscowości Bari na południu Włoch.  Długo siedziałem przy jego relikwiach i prosiłem, aby projekt rosyjskiej szkoły postu na europejskiej ziemi zakończył się sukcesem… Przede wszystkim dlatego, że była to nasza pierwsza praktyka w Europie.  A po drugie, ponieważ wśród zamierzonych uczestników tej zbiorowej praktyki, która miała odbywać się pod okiem eksperta ds. suchego postu Siergieja Filonowa, byli pacjenci z bardzo poważnymi patologiami.  Wszystkich trzydziestu uczestników z czterech krajów, a także my, organizatorzy, musieliśmy połączyć siły, a nawet poprosić Siły Wyższe o trochę więcej, aby ze wszystkich naszych aspiracji do uczenia się i nauczania, pomagania i niesienia pomocy narodziła się zintegrowana całość: przyjmuj pomoc, dawaj i bierz.

I… zadziałało!

Wszyscy, łącznie z uczestnikami, organizatorami i tymi, którzy w ostatniej chwili dowiedzieli się o rzadkiej możliwości rozmowy z guru postu suchego i po prostu przyszli po radę, dostaliśmy wszystko, czego mogliśmy się spodziewać.  Osobiście spędziłem dwa tygodnie z dwoma profesjonalistami, Siergiejem Filonovem (Project Spirit) i Verą Bani (Project Force), a także ze wszystkimi innymi osobami, z których byłem dumny każdego dnia.  Uwierz mi, było to bardzo przyjemne i rzadkie uczucie. 

Prawdziwym błogosławieństwem było obserwowanie, jak uczestnicy tracili siły, mieli trudności z mówieniem, ale nadal tolerowali trudy postu w trudnych warunkach dusznego i wilgotnego słoweńskiego wybrzeża (po prostu takie było lato), ale i tak poszli swoją Ścieżką, chcąc uzyskać od niej wszystko, a nawet więcej.  Okazało się, że uczestnicy codziennie musieli pokonywać problemy i zdobywać nowe doświadczenia: postowi towarzyszył masaż trzewny, hirudoterapia, masaż miodem i bańkami, a także indywidualne zabiegi w zależności od problemów zdrowotnych pacjenta, co Siergiej natychmiast wyczuł.

Filozof i mój przyjaciel powiedział: 

„Nie każda ścieżka jest prawdziwą Drogą.  Prawdziwa Ścieżka wymaga pokonywania wyzwań i objawień.”

Zebraliśmy się w Słowenii latem 2019 r., aby każdy mógł przemierzyć własną Ścieżkę i aby nasze Drogi się przecięły, abyśmy mogli podzielić się naszym doświadczeniem podczas Wyzwania.  A co może być lepszego niż przekraczanie naszych Ścieżek, wspólne pokonywanie siebie i wspólne otrzymywanie mocy, która pomaga nam iść dalej Ścieżką

KONIEC CYTATU

Mój komentarz na temat postu suchego:

Próbowałem post suchy i działa zdumiewająco!  Zwykle, gdy czuję, że choruję lub doznaję jakiejś kontuzji, natychmiast zaczynam post suchy przez tyle dni, ile mogę wytrzymać bez poważnych problemów ze snem (ponieważ często zdarza mi się bezsenność podczas postu suchego), a następnie, gdy nie mogę sobie na to pozwolić żeby być bardziej zmęczonym, przechodzę na post na wodzie.  Zwykle oznacza to 3-4 dni postu suchego, a następnie 10-14 dni postu wodnego, aby wyleczyć się z wielu różnych chorób lub od czasu do czasu zregenerować całe ciało.

Najbardziej zdumiewające rezultaty daje połączenie suchego postu z HBOT – hiperbaryczną terapią tlenową o mocy 2,5 ATA i 120-minutowymi sesjami każdego dnia.  Dzięki HBOT masz pełną moc i energię nawet na suchym poście, dzięki czemu możesz nawet intensywnie ćwiczyć pomimo braku wody i jedzenia przez wiele dni.  Próbowałem wakeboardingu piątego dnia na Dry Fast + hbot i wytrzymałem przez prawie 30 minut (to dużo nawet dla zdrowego sportowca!).  Nie byłem zmęczony, ale nie chciałem się przetrenowywać, ponieważ na suchym poście może to być naprawdę bolesne.

Napisałem też książkę o mojej drodze do wyleczenia „nieuleczalnego” reumatoidalnego zapalenia stawów – jest ona dostępna w języku polskim tutaj: https://jakwyleczylem.pl/ksiazka . W tej książce opisałem eksperyment, któremu się poddałem: przez 5 tygodni nie piłem żadnych płynów.  Czerpałem je tylko z jedzenia.  Starałem się udowodnić, że picie wody jest niezbędne dla zachowania zdrowia. Czy odniosłem sukces czy porażkę?  Przekonaj się o tym czytając moją książkę :)