Wlewy dożylne z wody utlenionej

Niektórzy przedstawiciele medycyny alternatywnej i integracyjnej uważają, że dożylna terapia nadtlenkiem wodoru jest wysoce skuteczną metodą leczenia.  Zainteresowanie tym podejściem wzrosło w latach sześćdziesiątych XX wieku wraz z eksperymentami nad jego zastosowaniem u ludzi i zwierząt.  W badaniach tych zbadano jego potencjał w zakresie zwiększania utlenienia w określonych obszarach, mając na celu zwiększenie podatności nowotworów na radioterapię.  Jednak zainteresowanie to osłabło w latach 70. XX wieku, o czym świadczy brak dalszych badań i zastosowań klinicznych w tym czasie.

Od końca lat 70. niszowa grupa lekarzy opowiadała się za stosowaniem dożylnego nadtlenku wodoru w leczeniu różnych problemów zdrowotnych.  Duża część ich przekonania wywodzi się z prac doktora medycyny Charlesa H. Farra (1927-1998), często okrzykniętego pionierem medycyny oksydacyjnej.  W swojej pracy dr Farr podkreślił korzyści metaboliczne podawanego dożylnie nadtlenku wodoru, a swoje ustalenia szczegółowo udokumentował w obszernym zeszycie ćwiczeń.  Założył, że ze względu na swoją rolę w procesach utleniania i obecność w różnych szlakach metabolicznych nadtlenek wodoru jest integralną częścią wielu funkcji organizmu, w tym metabolizmu i odporności.

Dr Farr uważał nadtlenek wodoru za centralną cząsteczkę regulatorową w organizmie, wpływającą na różne funkcje metaboliczne.  Jego godne uwagi badanie przeprowadzone w sezonie grypowym 1989–1990 wykazało znaczące korzyści dożylnego nadtlenku wodoru w zmniejszaniu absencji w pracy u pacjentów chorych na grypę typu A/szanghajską.

Kierowany udanym stosowaniem dożylnych wlewów z nadtlenku wodoru i wnikliwymi obserwacjami, dr Farr eksperymentował także z bezpośrednimi zastrzykami na różne dolegliwości.  Założył i kierował Międzynarodową Fundacją Medycyny Bio-Oksydacyjnej (IBOMF) i jej oddziałem, Międzynarodowym Stowarzyszeniem Medycyny Oksydacyjnej (IOMA), szerząc swoją wiedzę poprzez konferencje i publikacje.  Po śmierci doktora Farra w 1998 r. organizacje te połączyły się z American College for Advancement in Medicine (ACAM) pod patronatem „medycyny oksydacyjnej”.

Doktor Farr był znany z prowadzenia seminariów i zapewniania pracownikom służby zdrowia i pacjentom zasobów na temat terapii oksydacyjnych.  Uważał, że alternatywne protokoły leczenia mogą znacząco poprawić stan zdrowia przewlekle chorych pacjentów w krótkim czasie, kwestionując konwencjonalne poleganie na badaniach z podwójnie ślepą próbą jako złotym standardzie w medycynie.

Jego zalecenia dotyczące stosowania nadtlenku wodoru były obszerne i obejmowały szeroki zakres schorzeń, od grypy po choroby przewlekłe i zaburzenia neurologiczne.  Doktor Farr podkreślił bezpieczeństwo swojego schematu podawania nadtlenku wodoru, zwracając uwagę na minimalną ostrą i długoterminową toksyczność nawet po licznych wlewach.

Podsumowując, poparcie dr Farra dla dożylnej terapii nadtlenkiem wodoru opierało się na jej zdolności do dotleniania tkanek, zwalczania różnych patogenów i stymulacji układu odpornościowego, co czyni ją wszechstronną metodą leczenia szeregu schorzeń.

W 1998 roku Charles Farr wydał odważne oświadczenie, w którym kwestionował tradycyjne poleganie medycyny na badaniach z podwójnie ślepą próbą.  Stwierdził, że alternatywne metody leczenia, zwłaszcza w okresie sześciu miesięcy, mogą w znaczący sposób poprawić stan zdrowia pacjentów przewlekle chorych, niezależnie od ich konkretnej diagnozy.

Dr Farr zalecał stosowanie nadtlenku wodoru (H2O2) w leczeniu szerokiego zakresu problemów zdrowotnych, począwszy od powszechnych dolegliwości, takich jak grypa i zapalenie oskrzeli, po bardziej złożone schorzenia, takie jak cukrzyca, choroby układu krążenia, różne infekcje wirusowe, przewlekły ból, zaburzenia neurologiczne i dysfunkcje układu odpornościowego.  Twierdził również, że terapia nadtlenkiem wodoru może pozytywnie wpłynąć na schorzenia takie jak niedoczynność tarczycy, oczyścić blaszki tętnicze, zapewnić ochronę serca, interweniować w ciężkich zdarzeniach sercowych i mózgowych, a nawet działać na komórki nowotworowe.  Uważał dożylny wlew nadtlenku wodoru za kluczowe narzędzie dla lekarzy.

Farr podkreślił bezpieczeństwo swojej metody leczenia nadtlenkiem wodoru, zwracając uwagę na brak znaczących ostrych reakcji toksycznych u pacjentów, nawet tych, którzy przeszli liczne wlewy w wyższych stężeniach.  Zgłosił również brak zauważalnej długoterminowej toksyczności po dłuższych okresach leczenia.  To, zdaniem Farra, pokazało wyjątkowe bezpieczeństwo i szeroki potencjał terapeutyczny naparów nadtlenku wodoru.  Uważał, że w miarę zdobywania doświadczenia w zakresie tej terapii lekarze będą dostosowywać własne protokoły leczenia do swojej praktyki i potrzeb pacjentów.

Doświadczenie Farra wskazywało, że dożylne wlewy nadtlenku wodoru mogą szybko złagodzić różnorodne stany patologiczne, w tym infekcje, reakcje alergiczne i zespoły grypowe, bez potrzeby dodatkowego leczenia.  Zauważył, że podejście to nie ogranicza się do żadnej konkretnej grupy pacjentów ani klasyfikacji choroby.  Zdolność terapii do dotleniania toksycznych tkanek, zwalczania szeregu patogenów i wzmacniania układu odpornościowego uczyniła ją wszechstronną opcją w leczeniu wielu schorzeń.

Wlewy z wody utlenionej udrażniają naczynia krwionośne oraz zabijają wiele bakterii, wirusów i innych patogenów, które mogą być przyczyną chorób przewlekłych. Są udokumentowane przypadki zastosowania wlewów z wody utlenionej w przypadku POCHP i natychmiastowego wyleczenia pacjentów, którzy cierpieli latami. Jest to niegroźna procedura, która oprócz nakłucia nie ma skutków ubocznych. Tania i nic nie ryzykujesz stosując ją. Metoda wynaleziona przez dr Farra i zbadana przez dr Edwarda Carla Rosenowa. 

Przykładowa procedura

Pochodzi z książki “Ukryte terapie 2” Jerzego Zięby

Jak te wlewy robić? 

1. Korzystamy wyłącznie z perhydrolu 30%, najlepiej specjalnego farmaceutycznego
2. Do przygotowanej objętości perhydrolu (30%) należy dodać taką samą ilość wody sterylnej, żeby otrzymać roztwór 15%
3. Otrzymany roztwór należy przefiltrować, stosując filtr o gęstości 0,22 mikrometra
4. Roztwór taki, najlepiej w objętościach 100 ml, należy przechowywać w lodówce do momentu, kiedy zajdzie potrzeba jego użycia. Przygotować 100 ml 5-procentowego roztworu dekstrozy w wodzie. Dodanie ¼ ml wcześniej przygotowanego roztworu o stężeniu 15%, do każdych 100ml roztworu dekstrozy spowoduje powstanie roztworu o stężeniu 0,0375%. Najczęściej stosowane stężenia to 0,04% do 0,06% (setnych procenta).
5. Dodać 500 mg DMSO (dimethyl sulphoxide) na każdy 1ml przygotowanego wcześniej 15% roztworu.
6. Prędkość podawania 50-60 kropli na minutę.

Jest to procedura sprawdzona od 60 lat, w jednej z amerykańskich kliknij podano do tej pory około 80 000 wlewów bez zarejestrowania żadnych poważnych skutków ubocznych. W ten sposób podawano wlewy nawet o stężeniu 0,15% w objętości 250ml. 

Najwyższa intensywność metaboliczna zaczyna się po ok 13 minutach. 

Częstotliwość wlewów jest zależna od stopnia zaawansowania choroby i trzeba ją dostosować indywidualnie obserwując dany organizm. 

Źródła i badania na ten temat

1. The Therapeutic Use of Intravenous Hydrogen Peroxide by Charles H. Farr
2. Rapid Recovery From TypeA / Shanghai Influenza Treated With Intravenous Hydrogen Peroxide
3. The Use of Dilute Hydrogen Peroxide to Inject Trigger Points, Soft Tissue Injuries and Inflamed Joints
4. Dr. Farr's Patient Brochure: "Oxidative Therapy"
5. https://foodgrade-hydrogenperoxide.com - cała strona poświęcona wodzie utlenionej
6. https://ukryteterapie.pl/the-hidden-therapies-part-2 źródło przykładowej procedury